***
пішу табе з дзён зімы
калі шкляная куля неба захінае нас
ад усяго благога нібы купал храму
час спяваць псалмы і казацкія песні
час зашпільваць гузікі нашых строяў
абарона заўжды ў час
і малады служка ўстае на світанку
упільнаваць каб іржавы цвік сонца
не прабіў мармуровае скляпенне нябеснай царквы
але вера ягоная выяўляецца занадта слабай
неба растрэскваецца і разбіваецца на аскепкі
холад святла загортвае людзей у цэлафан меланхоліі
час вучыцца новым малітвам
час складаць паэмы й балады
слова заўжды ў час
вечарам неба пакрываецца коркаю хмар як свежая рана
і нашы галовы прыцярушвае попелам першага снегу
і мясцовыя мужчыны жанчыны і дзеці запаўняюць вуліцы
і на белым ватмане зямлі пішуць богу лісты
бог чытае іх напаўголасу сыну штоночы
а Марыя яшчэ па звычцы з пачатковай школы
старанна выпраўляе арфаграфічныя і іншыя памылкі
(2019)
З цыкла "Людзі Данбаса"
Аляксандр
адразу з усіх бакоў прыйшла вайна
Луганск раз’язджаўся
як рубца прагнілая мякаць
сляза гісторыі падступала
захлыналася людзьмі
расчынялася шыпшынавай хмарай
і акопы сыходзілі з малюнкаў
рабіліся падзеяй
гаршком без кветкі
як гэта здарылася
што я сябе не заўважыў
як гэта здарылася
што мы ўсе сябе не заўважылі
мама называе мяне карнікам
я не вяртаюся дахаты цяпер кожны дзень
Наталля
наш дом цяпер атласная тканіна марадзёраў
а мы займаемся акупацыяй жыцця
усё горш яе адрозніваючы між танцамі ночы
людзі зникають як знакі лёсу на далонях
нажамі здзіраюць з іх скуру свабоды
і крывяць криваві обличчя взаємної глухоти
перехід на ты немагчымы
таму што ад я да я пралегла бездараж страху
мы некалі тут стаялі ў клейкім пылку любові
як разгублены аўтамабіль у чэраве мора
а цяпер усё далей сыходзім пад зямлю памяці
пяшчоты зносячы кантрабанду як канвалію з могілак
вайна не ўмее сказаць нікому што-небудзь новае
але досвед ловіць у пастку як запалены сустаў
у напаўразбураным целе ваеннага эпасу
куды тут ісці калі жыццё не гумовае
адкуль ісці калі мы не ідзём нікуды
не людзі героі
лісіны хвост у пятліцы музея
Фаіна
б’е ў дзверы нябачнай ночы адцятаю галавой
гнілая капуста адчаю — свет стаіць як вада
у выпаленым крыкамі птушыным горле пагрозы
пакуль мы ўсё далей і далей у памяць сыходзім
вырываючы з коранем пустазёл языка
як шыпшынавы вецер з раны ў ландшафце
за брамаю смерці — пустыя гнёзды карэння
каменнае святло над вялікай звалкай любові
дзіцячыя страхі ў нерухомай калысцы дыхання
а мы спісы слядоў пакідаем як снег на палях
перапэцканай крывёю свабоды ад тэксту
па якім дрэвы некалі змогуць вярнуцца дамоў
там раскосыя зверы на арэлях агню і віны
над ярам рагочуць ганебнага свята
і не чуюць зрухаў зямлі пад сабой
у пятлі доўгага рэха там пустое сэрца звініць
Пераклад з украінскай і рускай Юлі Цімафеевай
***
гэтае лета — цёмны і хісткі калідор
часу, што навісае над горнай ракой
(не важна, што мы ніколі ў гарах не былі
мы шмат дзе не былі і ўжо ніколі не будзем)
а зараз мы трымаемся за самы краёчак уяўлення
і думаем, што ідзём, што хаця б не падаем
што ў нашых слязах вінаватыя зялёныя цыбуліны дрэў
якія растуць ускрай бясплодных прамзон
у дзяцінстве мне доўга сніўся адзін і той жа кашмар:
я стаю на прыступцы тралейбуса, ён едзе па небе
і вялізны чалавечы кіт штурхае мяне ў пашчу падзення
я танчу чорны вогненны танец і прачынаюся
і кручуся на адной назе ненапісанага ліста
сабе мінулай, таму што ў будучыні
мы будзем укладваць думкі адно ў аднаго
як языкі ў вочы і раны любімых
а пакуль дзіцячы крык гэтага лета ўсё доўжыцца
як каляровыя шкельцы памяці ад калейдаскопа
што разбіўся ў жыцці іншага горада
дзе каты ходзяць ва ўборах катоў
людзі ходзяць ва ўборах людзей
на старонках кнігі, што звалілася з паліцы гісторыі.
Пераклад з рускай Артура Камароўскага