Фота: Finn Ståle Felberg
Смак забыцця салёны
АНЁЛ
(ENGELEN)
Бясплодна хіляцца ўпалыя грудзі лета над лукавінаю фіёрда
твар набліжаецца і замірае, калі нагадвае мне ўсе
пабачаныя твары — у куточку вока вырастае костка
гэта яйка, змрочна кажа твар, аднойчы вока заплюшчаць,
таму яно глядзіць унутр і вонкі адначасна: такі вось свет.
Я абуджаюся і натыкаюся на першыя сляды дня
з рэшткамі вантробаў сненняў у ззянні пылу
на сценах твары сучкоў выплакваюць даўгія кішкі
не бачу я ці бачыць не хачу як сонца на акно павесіла
сваю любоў, буркочуць галубы бесперастанку,
костка тая завецца косткай не парушынкай — косткі пералом,
як хлеба: мы дзелімся ім, зламаны і я.
Зламаны разлёгся на канапе і хоча марозіва
закінуць у сваё наноў зашытае нутро,
нібыта ванільны холад здольны вылечыць
сорам бяздзейнасці — дзятла, што дзяўбе па барабаннай перапонцы.
Я ж на закупах і забываю на марозіва і забыццё
(з прычыны раптоўнага рыкання лета)
плюе на боль зламанага, а боль плюе ў адказ у мой апухлы
ад спёкі твар. Смак забыцця салёны, але спачатку ты чуеш пах
калі памру, зрабі мяне анёлам
з пустой утулкі ад туалетнай паперы часу
аперажы набедранай павязкай крывога гуманізму
дай парцалянавыя зубы і аблічча, каб застрашаць і засцярожваць
уздымі на слуп у вузкім коле Клецкага скрыжавання.
СМЕХ І КУПА
(LATTEREN OG HAUGEN)
туман уранні паўсвету робіць бачным
твар свеціцца паўмёртвым святлом экрана
забыты смех з’яўляецца з прылівам — я сліну
пускаю на кашулю — смех ляжаў у маім роце
але ўцёк як толькі той сказаў: імя! імя!
амаль зацёртыя рудыя стрэлкі — я
раздзяваюся — у акне на ўсход вісіць
паняцце богу як языка:
акруглы пераспелы плод
сівы бог туманоў
я ведаю ты хочаш каб я думаў
пра смех твой і адвечныя ўхмылкі,
але я цябе бачу, пладаносец золку!
плеўка на застыглай мякаці!
дай мне знайсці той смех, як вынік знаходзіць сабе прычыну!
знадворку адзенне купай ляжыць у пластыкавым кашы
а збоку размазаныя чатыры пашпартныя фотаздымкі
назаўтра купа перастае быць купай і адзенне
вісіць як барада на дрэвах і падгнівае
я яго збіраю і нясу дахаты
НОЧ, ДЗЯРУГА НЕБА
(NATT, HIMMEL AV STRIE)
Хвораму сябру
кладзецца покрывам табе на твар,
а цела цалкам захінае ў сваю шкуру:
у меху чародка курыц што мёртвага дзяўбе
працяглы плот што працінае мех
што кліча цябе вонкі і ўнутр, унутр і вонкі
што кліча шасцярэнькамі курэй у меху
і кажа: вунь тая завецца біялогіяй вунь тая
псіхалогіяй вунь тая філасофіяй вунь тая
вунь тая — ахрыплая карослівая курыца
яек не нясе, а круціцца вакол уласнай восі
яна не мае імені, а мае дом:
на плот уселася й як быццам дома!
*
чатыры курыцы ў зрэбным меху
заблыталіся ва ўласных пустотах
сухая густая рошчына й ваніты
зашэрхлыя на белым пледзе
кволае цела ў стымулакататоніі
задзірыстыя ныркі, закінутыя ўнутр
далёка, каб я не мог дастаць рукою
твар пабачаны, і ўсё адно забыты
рассечына ўздоўж павека — пісяг
у дзярузе ад курынай лапы
твар пабачаны, і ўсё адно забыты
Пераклад з нарвежскай Юлі Цімафеевай
(ENGELEN)
Бясплодна хіляцца ўпалыя грудзі лета над лукавінаю фіёрда
твар набліжаецца і замірае, калі нагадвае мне ўсе
пабачаныя твары — у куточку вока вырастае костка
гэта яйка, змрочна кажа твар, аднойчы вока заплюшчаць,
таму яно глядзіць унутр і вонкі адначасна: такі вось свет.
Я абуджаюся і натыкаюся на першыя сляды дня
з рэшткамі вантробаў сненняў у ззянні пылу
на сценах твары сучкоў выплакваюць даўгія кішкі
не бачу я ці бачыць не хачу як сонца на акно павесіла
сваю любоў, буркочуць галубы бесперастанку,
костка тая завецца косткай не парушынкай — косткі пералом,
як хлеба: мы дзелімся ім, зламаны і я.
Зламаны разлёгся на канапе і хоча марозіва
закінуць у сваё наноў зашытае нутро,
нібыта ванільны холад здольны вылечыць
сорам бяздзейнасці — дзятла, што дзяўбе па барабаннай перапонцы.
Я ж на закупах і забываю на марозіва і забыццё
(з прычыны раптоўнага рыкання лета)
плюе на боль зламанага, а боль плюе ў адказ у мой апухлы
ад спёкі твар. Смак забыцця салёны, але спачатку ты чуеш пах
калі памру, зрабі мяне анёлам
з пустой утулкі ад туалетнай паперы часу
аперажы набедранай павязкай крывога гуманізму
дай парцалянавыя зубы і аблічча, каб застрашаць і засцярожваць
уздымі на слуп у вузкім коле Клецкага скрыжавання.
СМЕХ І КУПА
(LATTEREN OG HAUGEN)
туман уранні паўсвету робіць бачным
твар свеціцца паўмёртвым святлом экрана
забыты смех з’яўляецца з прылівам — я сліну
пускаю на кашулю — смех ляжаў у маім роце
але ўцёк як толькі той сказаў: імя! імя!
амаль зацёртыя рудыя стрэлкі — я
раздзяваюся — у акне на ўсход вісіць
паняцце богу як языка:
акруглы пераспелы плод
сівы бог туманоў
я ведаю ты хочаш каб я думаў
пра смех твой і адвечныя ўхмылкі,
але я цябе бачу, пладаносец золку!
плеўка на застыглай мякаці!
дай мне знайсці той смех, як вынік знаходзіць сабе прычыну!
знадворку адзенне купай ляжыць у пластыкавым кашы
а збоку размазаныя чатыры пашпартныя фотаздымкі
назаўтра купа перастае быць купай і адзенне
вісіць як барада на дрэвах і падгнівае
я яго збіраю і нясу дахаты
НОЧ, ДЗЯРУГА НЕБА
(NATT, HIMMEL AV STRIE)
Хвораму сябру
кладзецца покрывам табе на твар,
а цела цалкам захінае ў сваю шкуру:
у меху чародка курыц што мёртвага дзяўбе
працяглы плот што працінае мех
што кліча цябе вонкі і ўнутр, унутр і вонкі
што кліча шасцярэнькамі курэй у меху
і кажа: вунь тая завецца біялогіяй вунь тая
псіхалогіяй вунь тая філасофіяй вунь тая
вунь тая — ахрыплая карослівая курыца
яек не нясе, а круціцца вакол уласнай восі
яна не мае імені, а мае дом:
на плот уселася й як быццам дома!
*
чатыры курыцы ў зрэбным меху
заблыталіся ва ўласных пустотах
сухая густая рошчына й ваніты
зашэрхлыя на белым пледзе
кволае цела ў стымулакататоніі
задзірыстыя ныркі, закінутыя ўнутр
далёка, каб я не мог дастаць рукою
твар пабачаны, і ўсё адно забыты
рассечына ўздоўж павека — пісяг
у дзярузе ад курынай лапы
твар пабачаны, і ўсё адно забыты
Пераклад з нарвежскай Юлі Цімафеевай
