Фота Марыі Сёдэрберг
Цяжка быць матыльком
***
Чорны зьвер вартуе ягады
не таму, што яны яму патрэбныя…
а каб есьці белых зьвяроў,
якія прыходзяць па ягады…
***
не пытаюся
каб ня ведаць адказу
адказ зьвязвае
зьвязаны не пытаецца
***
адшукай месца
дзе можна паставіць люстэрка
і калі такое месца адшукаецца
то люстэрка ставіць ужо ня трэба
***
Калі ты ўмееш лётаць то ў вёсцы
на цябе паказваюць пальцам
а ў горадзе – страляюць…
***
– А ў цябе ёсьць грошы?
– Ёсьць…
– Хочаш буду тваім сабачкам?
***
гадзіньнік – гэта калі пераводзіш погляд
з аднаго месца на іншае
з блізкага на далёкае
з гары на даліну –
і заўсёды розны час…
***
жыць так цікава
асабліва цяпер
калі нічога
ня мае сэнсу…
***
я хутка праславіўся
і прачнуўся між кветак
на сьметніцы куды кветкі звозяць…
***
з таго боку дзе кветкі я ўжо глядзеў…
вельмі прыгожа
і ўсё здаецца зразумелым
хаця…
а цяпер я гляджу з таго боку
дзе карэньчыкі
усё цёмнае няяснае
хаця тое самае…
Матылёк і дзяўчына
Як цяжка
быць матыльком
калі ты
ўжо стары…
*
каб паляваць на матылька
трэба стаць матыльком
калі ты можаш стаць матыльком
то толькі ты можаш паляваць
на матылька…
палюючы на матылька
ты палюеш на сябе
*
Ёсьць і сярод лісьця такое
што не далятае да зямлі…
*
– Ну як жыцьцё?
– Ружы квітнеюць
але вельмі далёка…
*
– Ало гэта Мікола?
– Так
– Слухай як ты пачуваесься?
– Хварэю…
– Нельга вясна адужвай
– Добра я яму перадам…
*
Кожны з нас быў настолькі спалоханы
наколькі ён быў чалавекам…
*
Усе мы тады эмігравалі кожны ў самога
сябе хто не эміграваў той нікім ня стаў
бо ніколі нікім і ня быў
*
Голас самотнага:
толькі ў прыцемках бачу трохі далей…
*
Думаў пайду далёка…
Азірнуўся – тыя ж будынкі і гоман пагоні ў іх.
*
Сёньня я майструю карабель
які нікому не патрэбны
Але мне патрэбны час для майстраваньня карабля…
*
Я ляжу пасярод утапічнай вясны
яшчарка незварушна глядзіць на мяне
Я ня ведаю хто з нас хто
Я дажыўся да таго што ўжо дажыўся:
крылы жукоў зеляніны
даўно ўжо ляжаць без жукоў…
Пераклаў з украінскай Андрэй Хадановіч
Чорны зьвер вартуе ягады
не таму, што яны яму патрэбныя…
а каб есьці белых зьвяроў,
якія прыходзяць па ягады…
***
не пытаюся
каб ня ведаць адказу
адказ зьвязвае
зьвязаны не пытаецца
***
адшукай месца
дзе можна паставіць люстэрка
і калі такое месца адшукаецца
то люстэрка ставіць ужо ня трэба
***
Калі ты ўмееш лётаць то ў вёсцы
на цябе паказваюць пальцам
а ў горадзе – страляюць…
***
– А ў цябе ёсьць грошы?
– Ёсьць…
– Хочаш буду тваім сабачкам?
***
гадзіньнік – гэта калі пераводзіш погляд
з аднаго месца на іншае
з блізкага на далёкае
з гары на даліну –
і заўсёды розны час…
***
жыць так цікава
асабліва цяпер
калі нічога
ня мае сэнсу…
***
я хутка праславіўся
і прачнуўся між кветак
на сьметніцы куды кветкі звозяць…
***
з таго боку дзе кветкі я ўжо глядзеў…
вельмі прыгожа
і ўсё здаецца зразумелым
хаця…
а цяпер я гляджу з таго боку
дзе карэньчыкі
усё цёмнае няяснае
хаця тое самае…
Матылёк і дзяўчына
Як цяжка
быць матыльком
калі ты
ўжо стары…
*
каб паляваць на матылька
трэба стаць матыльком
калі ты можаш стаць матыльком
то толькі ты можаш паляваць
на матылька…
палюючы на матылька
ты палюеш на сябе
*
Ёсьць і сярод лісьця такое
што не далятае да зямлі…
*
– Ну як жыцьцё?
– Ружы квітнеюць
але вельмі далёка…
*
– Ало гэта Мікола?
– Так
– Слухай як ты пачуваесься?
– Хварэю…
– Нельга вясна адужвай
– Добра я яму перадам…
*
Кожны з нас быў настолькі спалоханы
наколькі ён быў чалавекам…
*
Усе мы тады эмігравалі кожны ў самога
сябе хто не эміграваў той нікім ня стаў
бо ніколі нікім і ня быў
*
Голас самотнага:
толькі ў прыцемках бачу трохі далей…
*
Думаў пайду далёка…
Азірнуўся – тыя ж будынкі і гоман пагоні ў іх.
*
Сёньня я майструю карабель
які нікому не патрэбны
Але мне патрэбны час для майстраваньня карабля…
*
Я ляжу пасярод утапічнай вясны
яшчарка незварушна глядзіць на мяне
Я ня ведаю хто з нас хто
Я дажыўся да таго што ўжо дажыўся:
крылы жукоў зеляніны
даўно ўжо ляжаць без жукоў…
Пераклаў з украінскай Андрэй Хадановіч
Мікола Вараб'ёў
