Дзьве кірлі

Прылёталі кірлі.
Пакружлялі над домам
ды спусьціліся
на парэнчы гаўбца.
Пасядзелі крыху нерухома.
А тады, як угледзелі
шпажнікаў шэраг стракаты,
захіталі галоўкамі.
Так,
гэта — яна.
Самотніца,
якая між вербамі ніцымі
шпацыравала
ўздоўж Сьвіслачы вечаровай.
І кветкі такія,
як тут,
ёсьць на ейным
здымку даўнейшым.
Выходзь, заблукалая.
Чапляйся за нашыя крылы,
а мы па чарзе
даімчым цябе хутка
да роднае рэчкі.
І вось мы ляцім.
Пад намі – мяжа.
Два стрэлы.
Болей
нічога
ня помню.

Дзядоўнік

На травеньскім кірмашы
не знайшла
аніводнай былінкі ад болю
і чэрвень чырвоным агнём
палаў на зьнявечаным целе.
Ліпнёвы парад разнаквецьця
не дадаў ані каліўца зёлак
для гаючасьці ранаў глыбокіх.
Люляла надзею на жнівень,
у якім чыстацел і кракос
высьпявалі
падыспадам быльнягу.
Верасень зьвесіў фіранкі
на ацаляльныя барвы.
Не знайду іх ніяк.
Увесь час натыкаюся
на калючыя стырчакі.
Думала – дзікія ружы.
Аж — не.
Голкі ружаў
шпрыцом міласэрнай сястры
мяне лекуюць.
А тут
безупыннаю пыхай
раскашуе дзядоўнік на кветніку,
які мне так шчыра і шчодра
стваралі вясною сябры.


Цішыня

Калі з ранішняй кавай
выходзіш
на замроены гаўбец,
то радуесься,
што ўсе твае суседзі
яшчэ мілосьняцца ў снах,
і кветкі,
апаласнутыя
цёплым начным дажджом,
могуць нарэшце спакойна
пагаманіць
пра глыбокія раны
ўчарашняга дня.


Яхідна

Хвальбоны ў хвіліны хвальбы
хванабэрна ўпіваюцца
ў пульхнае цела,
а да зубоў прыстае пахлава,
і пыхлівая памаўзунка,
нібы Лаакаон,
намагаецца высьлізнуць
з вузкае сукні.
Але — марна.
Знакам сыну загадвае
даць выпіць ёй соку
цудадзейнае хвігі
ды спадзеў не спраўджаецца,
зьліплае нёба
замінае паклікаць
Апалёна на помач.
Прыліў пакалыхвае
жарснага ўдава,
які ў прадчуваньні
валоданьня
вабнаю дзевай
кідае на бераг
даўжэзны язык.
Ганарліўка спрабуе,
як шчытом, хвартухом
захінуць свае ногі
ды ўжо бачыць заміж іх
дзьвюх зьмеяў віхлястых.


З біблійнага

Кветкі
ля мора
архэтыповай твані
не цьвітуць,
віно ня п’ецца
на беразе
міжрэчнае ракі,
не зачынаюцца сыны
ані ў раі маладзіковым,
ні ў веташковым пекле.
Што застаецца?
Плыць па Стыксе,
у якім атручаны
быў валадар
на імя Аляксандр.


Ноччу

Дачушка, ня сплю па начох.
Варочаюся з боку на бок да сьвітанку.
Чаго, мама? Уставай ды нешта рабі.
Закрыўдавала — некалі зразумееш.
Ага, мама, зразумела – раблю.
А ты сьвеціш мне праз вакно
адзінокаю зоркай.


***
Мой лёс
Узгорысты.
Пахілы.
Пакручасты.
Каму як хочацца,
так і абзывае
мой лёс.
Ня ўтручваюся ў спрэчкі.
Жыву.
І ведаю,
што на верхавіне
мацнейшыя вятры.
Але спускацца долу
ў цішэйшы краявід
ня буду.
Хіба што некалі
садзьме адсюль
якойсьці бурай.
Ну але яе тады
я ўжо
не пабачу.


Купіць новую кнігу Валянціны Аксак "Уцёкі з Палесься" можна па спасылцы.

Валянціна Аксак