Ein Lied über das Mitleid
далонь называе Vergangenheit мінулым часам
так пыльна тут як у карэнні бархана
патрапіш аднойчы — і прыйдзецца заставацца: bleiben im Mitleid
Spiegel des Schadens і шкоды
човен поўніцца стужкамі, але я прашу штурмана
узяць Schere са дна
obwohl ты мог бачыць іх у руках Далілы
але напісана іншай рукой твая кніга
парасон з кола чортавага перашкаджае трымаць
мне свой каўнер, лацканы, Pelz і Austausch
дазволь сабе называцца тут чужым імем
каб зашмарга не выслізнула aus Hände
і вялізная лейка, струмень з якой стане стралой
Калідонскіх ловаў, каб вепр умыўся mit reinem Waßer
адзіная мая зброя супраць шкадавання
Normalsterblichen гадуюць пшаніцу
патрапіць бы толькі ў жалабок
між плячэй тваіх, Schultern узараных
і пашкодзіць страшна і пашкадаваць
EPISTOLA X
Ты кажаш пра пелікана! Дык што ж! Вірлавокі і мажны, ён чэзне на раллі, дзе вымерхаўся і кагадзе сканаў ад распуснай пустэльні па-за вачыма парканнага пудзіла.
Я чытаю лісты да каханай жанчыны, датычныя кромкі цукру сусальнай набрыдзі. Аналойным атрамантам цвікарных лавак я пяю ўсе ссохлыя дошкі гэтых акратэраў. Дзевяць падручнікаў для карыбантаўскіх вучняў — вось, што складае суставы хрусткага пацука на выпасе. Не чапай іх чыстымі рукамі.
Спакваля прыходзіць і ўладар саду, і не прапусціць ён раёк стрыманай грады. Вужлак плёса не дае адбіць мне феакам паклоны.
Каму мы пяём свае песні?
Пыльная менора дыктуе: "Не едзьце сюды, вы не даедзеце". Мальтыйскі мост падае мне 10 (хай бы нават і 20) магчымасцей для скасавання. Нябожчык катакомбаў — я, я пракладу яму дарогу юстыніянавымі фрэскамі.
Схрысцім жа свой сорам. Праб’ем кстамі.
***
Вось Вэрлен у палярыне
Н.С.
Berezinaslied, свáя-прут-свáя — і Напалеонаўскі скарб: хлебны гузік.
Апраметны сабака, заўсёды чамусьці расшпілены,
праз поле жалеза моста разгрызае.
Мост — сам сабе гіперонім. Не страшна яму?
Парканна-царкоўны вакзал жадае сабе шкляной столі,
прагне цяпліцай быць, але ж на то RэйкI P[п]уховыя трэ,
манах-машыніст прамаўляе хвалу шчупаку, смяецца ў вочы
[і правільна робіць] на пытанне пра буржуазную прыроду чарота.
А ці грэшна то вымаўляць такі гук, якім дзед Барыс каня спыняў?*
Мой еўрапейскі сябар**! Вазьмі мяне за руку
І давай дачакаемся апошняй жанчыны, здольнай сплесці ляльку з кастрыцы,
Шкада, ты спужаўся яе гнусавасці, а то б па восені яблыкі разам збіралі.
Што я змагу зрабіць, ну, скажам, з аднаго шыўка?
Крок, быццам. Спыніцца й спытаць: чаму менавіта валошка?
Не, каб біблейскім чалавекам стаць: кінуць кветку ў смецце.
Золак прысмакаў, крыж пачастункаў, выкладзены на стале эмалевым,
адпусці мяне. Наогул гэта як гільзы ў тамбуры,
з правай рукі суворавец, з — левай арцюр адамоў.
Як скончыць песню, што хавае пытанне сувязі грунтовых водаў?
Бо кожны швейцарскі жаўнер, што загінуў пад Бярэзінай,
раўняецца колькасці карагодаў падчас ваджэння сулы на Гомельшчыне,
я так магу жангляваць афрыкатамі, а ты ведаеш адну — і тое
скароджаную: "ТШЧ"! Ганебны хлеў К’еркегора, пакрыты граалем галаногім,
аддасцё яго басой пстрычцы — якраз да пары ёй, заінелай, заспанай.
Так лопнуў слоік з гранітнымі разводамі,
А мне не далі веры, што я паходжу з месца, у якім не была ніколі.
Але ж я амаль там усё.
І тут я таксама сама па сабе (а не да каханка),
на тое ўсё роўна, на неба над пляцам, на трэнне скуры
я адно запомніла: няхай пані не грэша. NB.
*Кшталту "тпррру"
**Mon Européene
***
дачцэ, што нарадзілася без лёсу
устань рана, жэнь* барана
гані яго, ажані яго
няхай надламіўся цукровы ражок
ніц злего — усё будзе як трэба
1. калі жалезны клямар дзедавай аглоблі
увап’ецца ў скрылікі тваіх пазванкоў
на заскарузлым цаліку, адбіўшыся шнарамі ад пабівання вербай,
залі іх бурштынам і пакінь разам з малярыйнымі камарамі і велізарнымі мухамі
2. Вялікдзень — то наша сіналефа
але з тваёй каленкі ўжо выліўся атрамант
проста на драўляную лавачку
3. і калі я загадала табе кінуць іх і застацца тут, ты спужалася, таму выпрастайся і ўздыхні, бо я больш не спытаю
*калька з польскага "гнаць"
***
С.С.
Was muss ich dich nennen?
Lenticchia или Madonna?
Пры бурных рэках рэдка растуць пладаносныя дрэвы.
Мы außerhalb des Wassers.
бурштынавая ралля прасцін
з кужалю занадта жорсткага
саскрэбены з ляфортаўскай морквы
ён не дае ні спаць ні дыхаць
мы будзем гуляцца
ў імператывы бавоўны
пад столлю — тры крокі
ад голай зямлі да стварэння
раратняга шляху на санках
толькі гара навыварат
merci je ne devrais pas traduire mes poèmes comme Maxim Bagdanovich
***
Леві-Строс на спляснелым жэтоне
гайдае нагой калыску,
Я // Купала гушка- выспавата- -е сонца.
Насенне шчарбатых прашчураў-грэшнікаў зноў спрагае дзясловы на
-йсці
каханне то прыкрысклівасць то
капліца выраёва-раённая
поўніцца ажынамі
стаіць — дзынькае
яха-чуста-цьсвісла-ч-чуу-збала-мучанай
зьверакруг умбрыйскай лагчыны — мой горад
мой горад мой горад — пятка цыбуліны
з-за яе зараз за яе дзяўчына кныхае
мой горад н е к а р ы с н ы
Наперад выходзіць вучань Мятода, задзіра:
"Мой родны Буг, што ж ты ім здрадзіў?"
Вучань Мятода, задзіра сыходзіць.
апускаецца заслона
заслона чырвоная, пафарбаваная з дапамогай карміну (кармазыну).
кармін (кармазын) здабываюць з чарвяцоў. на заслоне надпіс:
"история государства…"
далей не відаць
EPISTOLA M
Не думай, што я не ведаю, пра што шапталіся Гесперыды, калі адна адвярнулася да палыну шчыліннасці. Дрэвавыя канкістадоры, тады яшчэ з высланымі вачыма выбудавалі для яе траекторыю цытаты Аквіната. І я не стану спрачацца, бо не маю мензуры сумленнасці ідальго.
Змыць кроў з маярата Людовіка — то марныя рытвінкі твайго чала. Калі я прыбяру праўду і надам адценне воцату мёду — ты, я ўпэўнена, здолееш апазнаць мяжу пашырэння ксілафонавага лісця. Хлеб і хула — наш падарунак дзідам стагоддзяў, хай яны ўзнімуць іх сярод пушчы, такой, якая нараджала Ромула, і праваляцца пад зямлю разам з тымі, хто працягвае шукаць у ёй золата Нібелунгаў.
Пульхны мозак Ахіла высмактаны якой-небудзь грэцкай зязюляй. Здзервянелая варта стаіць: прыслухоўваецца да аднавуснага вяселля, і не падпусціць цябе, каго не змог расчуліць вычэсанай з пярсцёнкаў венеры заплачак.
Мы развітваемся так, як прыходзіць у галаву першы, самы натуральны для чалавека колер прыстойнасці. Бяры яго, зрывай кураслеп, чаго мне шкадаваць!
далонь называе Vergangenheit мінулым часам
так пыльна тут як у карэнні бархана
патрапіш аднойчы — і прыйдзецца заставацца: bleiben im Mitleid
Spiegel des Schadens і шкоды
човен поўніцца стужкамі, але я прашу штурмана
узяць Schere са дна
obwohl ты мог бачыць іх у руках Далілы
але напісана іншай рукой твая кніга
парасон з кола чортавага перашкаджае трымаць
мне свой каўнер, лацканы, Pelz і Austausch
дазволь сабе называцца тут чужым імем
каб зашмарга не выслізнула aus Hände
і вялізная лейка, струмень з якой стане стралой
Калідонскіх ловаў, каб вепр умыўся mit reinem Waßer
адзіная мая зброя супраць шкадавання
Normalsterblichen гадуюць пшаніцу
патрапіць бы толькі ў жалабок
між плячэй тваіх, Schultern узараных
і пашкодзіць страшна і пашкадаваць
EPISTOLA X
Ты кажаш пра пелікана! Дык што ж! Вірлавокі і мажны, ён чэзне на раллі, дзе вымерхаўся і кагадзе сканаў ад распуснай пустэльні па-за вачыма парканнага пудзіла.
Я чытаю лісты да каханай жанчыны, датычныя кромкі цукру сусальнай набрыдзі. Аналойным атрамантам цвікарных лавак я пяю ўсе ссохлыя дошкі гэтых акратэраў. Дзевяць падручнікаў для карыбантаўскіх вучняў — вось, што складае суставы хрусткага пацука на выпасе. Не чапай іх чыстымі рукамі.
Спакваля прыходзіць і ўладар саду, і не прапусціць ён раёк стрыманай грады. Вужлак плёса не дае адбіць мне феакам паклоны.
Каму мы пяём свае песні?
Пыльная менора дыктуе: "Не едзьце сюды, вы не даедзеце". Мальтыйскі мост падае мне 10 (хай бы нават і 20) магчымасцей для скасавання. Нябожчык катакомбаў — я, я пракладу яму дарогу юстыніянавымі фрэскамі.
Схрысцім жа свой сорам. Праб’ем кстамі.
***
Вось Вэрлен у палярыне
Н.С.
Berezinaslied, свáя-прут-свáя — і Напалеонаўскі скарб: хлебны гузік.
Апраметны сабака, заўсёды чамусьці расшпілены,
праз поле жалеза моста разгрызае.
Мост — сам сабе гіперонім. Не страшна яму?
Парканна-царкоўны вакзал жадае сабе шкляной столі,
прагне цяпліцай быць, але ж на то RэйкI P[п]уховыя трэ,
манах-машыніст прамаўляе хвалу шчупаку, смяецца ў вочы
[і правільна робіць] на пытанне пра буржуазную прыроду чарота.
А ці грэшна то вымаўляць такі гук, якім дзед Барыс каня спыняў?*
Мой еўрапейскі сябар**! Вазьмі мяне за руку
І давай дачакаемся апошняй жанчыны, здольнай сплесці ляльку з кастрыцы,
Шкада, ты спужаўся яе гнусавасці, а то б па восені яблыкі разам збіралі.
Што я змагу зрабіць, ну, скажам, з аднаго шыўка?
Крок, быццам. Спыніцца й спытаць: чаму менавіта валошка?
Не, каб біблейскім чалавекам стаць: кінуць кветку ў смецце.
Золак прысмакаў, крыж пачастункаў, выкладзены на стале эмалевым,
адпусці мяне. Наогул гэта як гільзы ў тамбуры,
з правай рукі суворавец, з — левай арцюр адамоў.
Як скончыць песню, што хавае пытанне сувязі грунтовых водаў?
Бо кожны швейцарскі жаўнер, што загінуў пад Бярэзінай,
раўняецца колькасці карагодаў падчас ваджэння сулы на Гомельшчыне,
я так магу жангляваць афрыкатамі, а ты ведаеш адну — і тое
скароджаную: "ТШЧ"! Ганебны хлеў К’еркегора, пакрыты граалем галаногім,
аддасцё яго басой пстрычцы — якраз да пары ёй, заінелай, заспанай.
Так лопнуў слоік з гранітнымі разводамі,
А мне не далі веры, што я паходжу з месца, у якім не была ніколі.
Але ж я амаль там усё.
І тут я таксама сама па сабе (а не да каханка),
на тое ўсё роўна, на неба над пляцам, на трэнне скуры
я адно запомніла: няхай пані не грэша. NB.
*Кшталту "тпррру"
**Mon Européene
***
дачцэ, што нарадзілася без лёсу
устань рана, жэнь* барана
гані яго, ажані яго
няхай надламіўся цукровы ражок
ніц злего — усё будзе як трэба
1. калі жалезны клямар дзедавай аглоблі
увап’ецца ў скрылікі тваіх пазванкоў
на заскарузлым цаліку, адбіўшыся шнарамі ад пабівання вербай,
залі іх бурштынам і пакінь разам з малярыйнымі камарамі і велізарнымі мухамі
2. Вялікдзень — то наша сіналефа
але з тваёй каленкі ўжо выліўся атрамант
проста на драўляную лавачку
3. і калі я загадала табе кінуць іх і застацца тут, ты спужалася, таму выпрастайся і ўздыхні, бо я больш не спытаю
*калька з польскага "гнаць"
***
С.С.
Was muss ich dich nennen?
Lenticchia или Madonna?
Пры бурных рэках рэдка растуць пладаносныя дрэвы.
Мы außerhalb des Wassers.
бурштынавая ралля прасцін
з кужалю занадта жорсткага
саскрэбены з ляфортаўскай морквы
ён не дае ні спаць ні дыхаць
мы будзем гуляцца
ў імператывы бавоўны
пад столлю — тры крокі
ад голай зямлі да стварэння
раратняга шляху на санках
толькі гара навыварат
merci je ne devrais pas traduire mes poèmes comme Maxim Bagdanovich
***
Леві-Строс на спляснелым жэтоне
гайдае нагой калыску,
Я // Купала гушка- выспавата- -е сонца.
Насенне шчарбатых прашчураў-грэшнікаў зноў спрагае дзясловы на
-йсці
каханне то прыкрысклівасць то
капліца выраёва-раённая
поўніцца ажынамі
стаіць — дзынькае
яха-чуста-цьсвісла-ч-чуу-збала-мучанай
зьверакруг умбрыйскай лагчыны — мой горад
мой горад мой горад — пятка цыбуліны
з-за яе зараз за яе дзяўчына кныхае
мой горад н е к а р ы с н ы
Наперад выходзіць вучань Мятода, задзіра:
"Мой родны Буг, што ж ты ім здрадзіў?"
Вучань Мятода, задзіра сыходзіць.
апускаецца заслона
заслона чырвоная, пафарбаваная з дапамогай карміну (кармазыну).
кармін (кармазын) здабываюць з чарвяцоў. на заслоне надпіс:
"история государства…"
далей не відаць
EPISTOLA M
Не думай, што я не ведаю, пра што шапталіся Гесперыды, калі адна адвярнулася да палыну шчыліннасці. Дрэвавыя канкістадоры, тады яшчэ з высланымі вачыма выбудавалі для яе траекторыю цытаты Аквіната. І я не стану спрачацца, бо не маю мензуры сумленнасці ідальго.
Змыць кроў з маярата Людовіка — то марныя рытвінкі твайго чала. Калі я прыбяру праўду і надам адценне воцату мёду — ты, я ўпэўнена, здолееш апазнаць мяжу пашырэння ксілафонавага лісця. Хлеб і хула — наш падарунак дзідам стагоддзяў, хай яны ўзнімуць іх сярод пушчы, такой, якая нараджала Ромула, і праваляцца пад зямлю разам з тымі, хто працягвае шукаць у ёй золата Нібелунгаў.
Пульхны мозак Ахіла высмактаны якой-небудзь грэцкай зязюляй. Здзервянелая варта стаіць: прыслухоўваецца да аднавуснага вяселля, і не падпусціць цябе, каго не змог расчуліць вычэсанай з пярсцёнкаў венеры заплачак.
Мы развітваемся так, як прыходзіць у галаву першы, самы натуральны для чалавека колер прыстойнасці. Бяры яго, зрывай кураслеп, чаго мне шкадаваць!
Дзеці будаўнікоў Вавілонскай вежы
Вікця Удовіна